Πέμπτη μεσημέρι στο Σούνιο.
Ήμουν μόνος στην παραλία και έλαβα αυτό το ψυχρό και συνάμα τρομακτικό μήνυμα:
“Δεν έστειλα ποτέ αυτό το μήνυμα! Ευχαριστώ πολύ!”
Κοίταξα αριστερά, ένα παιδάκι, που έσκαβε την άμμο με κοίταξε απειλητικά στα μάτια. Κοίταξα δεξιά, μια έγκυος με εμφανή τα σημάδια της τρέλας στο βλέμμα καρφώθηκε πάνω μου. Σίγουρα και οι δύο είναι πράκτορες και ξέρουν για το μήνυμα! Θεέ μου, τι να κάνω; Αν με παρακολουθούν; Μείνει ψύχραιμος μου λέω! Δεν έκανα κάτι για να με παρακολουθούν, δεν έχω κάνει κακό σε κανένα! Ρε λες να με παρακολουθούν για να απαγάγουν το παιδί μου; Μα γιατί; Τι να το θέλουν; Λες να θέλουν να το κάνουν πράκτορα και να το εξαφανίσουν χωρίς να μας πουν τίποτα; Τι θα πω στη μάνα του; Πως μπορούν να πάρουν το παιδί μας σε τόσο μικρή ηλικία; Λες να το κάνουν να φανεί σαν ατύχημα και ότι και καλά χάθηκε και να το πάρουν μαζί τους; Σίγουρα θα του αλλάξουν ταυτότητα και μπορεί να του κάνουνε και κάποια πλαστική για να μη μπορούμε να το αναγνωρίσουμε ποτέ; Και όταν μεγαλώσει τι θα του πουν, ότι φύτρωσε; Δε θα ψάξει τους γονείς του; Δε θα μας αναζητήσει; Λες να το απαγάγουν και να μας σκοτώσουν μετά για να μην υπάρχει κανένα ίχνος; Κοίτα να δεις που αυτή η έγκυος δεν είναι έγκυος, αλλά κρύβει όπλο στη κοιλιά της! Ρε λες να μας παρακολουθούν; Τόση ώρα σκέφτομαι για την απαγωγή, το παιδί που είναι;
-Μπαμπάαααα! Ξύπνα! Βαρέθηκα στη θάλασσα! Πάμε να φύγουμε!
Προσπαθώ να συνέλθω από τον ύπνο και κοιτάω το κινητό μου.
«Κώστα, η Μαρία είμαι – δε στο έγραψα στο πρώτο μήνυμα. Το έλαβα το δέμα. Όλα καλά. Ευχαριστώ πολύ!»
-Βρε, τι σου κάνει ο μεσημεριανός ύπνος!
Μαζέψαμε όλα τα κουβαδάκια του μικρού και φύγαμε από τη παραλία.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Θεοδωράκης Κώστας!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι