Πέμπτη μεσημέρι στο Σούνιο.
Ήμουν μόνος στην παραλία και έλαβα αυτό το ψυχρό και συνάμα τρομακτικό μήνυμα:
“Δεν έστειλα ποτέ αυτό το μήνυμα! Ευχαριστώ πολύ!”
Κοίταξα αριστερά, ένα παιδάκι, που έσκαβε την άμμο με κοίταξε απειλητικά στα μάτια. Κοίταξα δεξιά, μια έγκυος με εμφανή τα σημάδια της τρέλας στο βλέμμα καρφώθηκε πάνω μου. Σίγουρα και οι δύο είναι πράκτορες και ξέρουν για το μήνυμα! Θεέ μου, τι να κάνω; Αν με παρακολουθούν; Μείνει ψύχραιμος μου λέω! Δεν έκανα κάτι για να με παρακολουθούν, δεν έχω κάνει κακό σε κανένα! Ρε λες να με παρακολουθούν για να απαγάγουν το παιδί μου; Μα γιατί; Τι να το θέλουν; Λες να θέλουν να το κάνουν πράκτορα και να το εξαφανίσουν χωρίς να μας πουν τίποτα; Τι θα πω στη μάνα του; Πως μπορούν να πάρουν το παιδί μας σε τόσο μικρή ηλικία; Λες να το κάνουν να φανεί σαν ατύχημα και ότι και καλά χάθηκε και να το πάρουν μαζί τους; Σίγουρα θα του αλλάξουν ταυτότητα και μπορεί να του κάνουνε και κάποια πλαστική για να μη μπορούμε να το αναγνωρίσουμε ποτέ; Και όταν μεγαλώσει τι θα του πουν, ότι φύτρωσε; Δε θα ψάξει τους γονείς του; Δε θα μας αναζητήσει; Λες να το απαγάγουν και να μας σκοτώσουν μετά για να μην υπάρχει κανένα ίχνος; Κοίτα να δεις που αυτή η έγκυος δεν είναι έγκυος, αλλά κρύβει όπλο στη κοιλιά της! Ρε λες να μας παρακολουθούν; Τόση ώρα σκέφτομαι για την απαγωγή, το παιδί που είναι;
-Μπαμπάαααα! Ξύπνα! Βαρέθηκα στη θάλασσα! Πάμε να φύγουμε!
Προσπαθώ να συνέλθω από τον ύπνο και κοιτάω το κινητό μου.
«Κώστα, η Μαρία είμαι – δε στο έγραψα στο πρώτο μήνυμα. Το έλαβα το δέμα. Όλα καλά. Ευχαριστώ πολύ!»
-Βρε, τι σου κάνει ο μεσημεριανός ύπνος!
Μαζέψαμε όλα τα κουβαδάκια του μικρού και φύγαμε από τη παραλία.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Θεοδωράκης Κώστας!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα