Αθήνα, Σάββατο βράδυ
Το καλοκαίρι του 2010 τη γνώρισα στην Κεφαλονιά, μαγεύτηκα από τη πρώτη φορά που την είδα. Αυτά τα γαλάζια μάτια της με συνεπήραν. Γερμανικής καταγωγής και έμενε στη Γενεύη. Αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, αν και η απόσταση ήταν μεγάλη. Αθήνα – Γενεύη το είχα κάνει Παγκράτι – Κολιάτσου. Πιο συχνά ήμουν σ’ ένα αεροπλάνο, παρά στο αμάξι μου. Πέρασαν 2 χρόνια και δε κατάλαβα πώς. Ένα βράδυ Σαββάτου εγώ στην Αθήνα και αυτή στη Γενεύη.
-Μου λείπεις…
-Και εμένα μου λείπεις…
-Μακάρι να ήσουν εδώ! Τώρα θα πηγαίναμε μια βόλτα στη Πλάκα…
-Μμμ… αν ήσουν εσύ εδώ θα πηγαίναμε στο αγαπημένο μας εστιατόριο στο κέντρο της Γενεύης!
-Ναι, αλλά αν ήσουν εσύ εδώ… τώρα θα τρώγαμε τώρα το αγαπημένο μας παγωτό στη Γλυφάδα!
-Και αν ήσουν εσύ εδώ… θα πηγαίναμε για χορό στο αγαπημένο μας μπαράκι στο Hollande!
-Και αν… και αν …δεν είσαι εδώ και δεν είμαι εκεί…
-…και αυτό με πληγώνει…
-Και εμένα…
-Τι θα κάνουμε; …μου λείπει το κάθε μέρα μου μαζί σου…
-Παλεύουμε τόσο καιρό να βρεθούμε στο ίδιο μέρος και δε τα έχουμε καταφέρει…
-…είμαστε ακόμα μαζί και αυτό έχει τη σημασία, έτσι δεν είναι;
-Δυο χρόνια τόσος κόπος …και δεν ξυπνάω κάθε μέρα μαζί σου…
-Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο και διάθεση για το κοντά των ανθρώπων, και εμείς είμαστε κοντά στο μακριά!
Δε μπορούσα να την αγκαλιάσω μέσα από την οθόνη, ούτε να σκουπίσω τα δάκρυά της. Ήξερα όμως ότι το άλλο Σάββατο θα την είχα στην αγκαλιά μου.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Γιώργο Καλούδη!:)
