Τρίτη απόγευμα σε ένα δρόμο κάπου στη Γερμάνια
Σήμερα ξύπνησα όπως κάθε μέρα. Λίγο αδιάφορα, αλλά με εκατό πράγματα που πρέπει να γίνουν πριν κοιμηθώ ξανά το βράδυ. Είναι δύσκολες αυτές οι νύχτες. Βγάζει δόντια. Τι μαρτύριο και αυτό που πρέπει να πονάς για να καταφέρεις να μασάς. Δύσκολο για το παιδί, δύσκολο και για τη μαμά που δεν κοιμάται. Περνούν όμως όταν μετά το κλάμα σου σκάει ένα χαμόγελο όλα διαγράφονται μονομιάς. Κάπως έπρεπε να εξαφανίζεται το συναίσθημα της κούρασης, της αϋπνίας και ό,τι άλλο νιώθει κάθε μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί. Αγόρι ή κορίτσι δεν έχει σημασία, άνθρωποι μικροί που μεγαλώνουν! Δε κοιμάμαι καλά και έχω συνέχεια ένα άγχος μήπως δεν ακούσω που κλαίει. Τι παραλογισμός σε καταβάλλει και κανένας έλεγχος στη σκέψη, γιατί η δράση είναι μονόδρομος: αγκαλιά, αυτή τα γιατρεύει όλα… και τα δικά σου και του παιδιού. Μέσα στη αγκαλιά κάναμε όλες μας τις δουλειές και μετά καρότσι, μπουφάν, γάντια κασκόλ και βόλτα. Κάνει κρύο, αλλά η βόλτα, βόλτα, δεν αλλάζει. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας ς και ο αέρας σε ξυπνάει. Ο μικρός χαμογελάει μόλις βγαίνουμε στο πεζόδρομο. Του αρέσει η βόλτα. Βλέποντας τον να χαμογελάει σκέφτομαι πως αν η ευτυχία είχε άλλο όνομα … θα ήταν το δικό του … Καλά εντάξει, δε νομίζω να λέγανε την ευτυχία Θανάση .. αλλά τι να γίνει μάνα είμαι και εγώ καταλαβαίνεις!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Ρόζα Σεκούρη!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]