Τρίτη απόγευμα σε ένα δρόμο κάπου στη Γερμάνια
Σήμερα ξύπνησα όπως κάθε μέρα. Λίγο αδιάφορα, αλλά με εκατό πράγματα που πρέπει να γίνουν πριν κοιμηθώ ξανά το βράδυ. Είναι δύσκολες αυτές οι νύχτες. Βγάζει δόντια. Τι μαρτύριο και αυτό που πρέπει να πονάς για να καταφέρεις να μασάς. Δύσκολο για το παιδί, δύσκολο και για τη μαμά που δεν κοιμάται. Περνούν όμως όταν μετά το κλάμα σου σκάει ένα χαμόγελο όλα διαγράφονται μονομιάς. Κάπως έπρεπε να εξαφανίζεται το συναίσθημα της κούρασης, της αϋπνίας και ό,τι άλλο νιώθει κάθε μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί. Αγόρι ή κορίτσι δεν έχει σημασία, άνθρωποι μικροί που μεγαλώνουν! Δε κοιμάμαι καλά και έχω συνέχεια ένα άγχος μήπως δεν ακούσω που κλαίει. Τι παραλογισμός σε καταβάλλει και κανένας έλεγχος στη σκέψη, γιατί η δράση είναι μονόδρομος: αγκαλιά, αυτή τα γιατρεύει όλα… και τα δικά σου και του παιδιού. Μέσα στη αγκαλιά κάναμε όλες μας τις δουλειές και μετά καρότσι, μπουφάν, γάντια κασκόλ και βόλτα. Κάνει κρύο, αλλά η βόλτα, βόλτα, δεν αλλάζει. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας ς και ο αέρας σε ξυπνάει. Ο μικρός χαμογελάει μόλις βγαίνουμε στο πεζόδρομο. Του αρέσει η βόλτα. Βλέποντας τον να χαμογελάει σκέφτομαι πως αν η ευτυχία είχε άλλο όνομα … θα ήταν το δικό του … Καλά εντάξει, δε νομίζω να λέγανε την ευτυχία Θανάση .. αλλά τι να γίνει μάνα είμαι και εγώ καταλαβαίνεις!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Ρόζα Σεκούρη!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Είναι Κυριακή και σήμερα γίνομαι νονά. Είναι λίγο μεγάλη η βαφτιστήρα μου, αλλά πέντε χρόνια με τους κουμπάρους προτιμούσαμε να κανονίζουμε διακοπές από το να κανονίσουμε την βάφτιση. Κάθε Δεκέμβρη, εκεί στην αλλαγή του χρόνου λέγαμε : – Φέτος θα γίνει η βάφτιση! Κάθε χρόνο το λέγαμε, κάθε χρόνο βάζαμε ένα νέο προορισμό με την
– Μέλπω! Είμαι ερωτευμένη! -΄Ωπα! Τι δήλωση είναι αυτή! Λέγε! – Θυμάσαι τον Έκτορα; – Ναι παιδί μου! Που είχε έρθει στο χωριό πέρυσι το καλοκαίρι! – Ναι αυτόν! Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην παραλία που πήγαμε με τα παιδιά! Είναι εδώ στο χωριό και φέτος! – Αλήθεια; Λέγε Στέλλα! – Ναι σου λέω!
Ήθελα πολύ καιρό να πάω στην παράσταση ”Λευκές Νύχτες”. Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Βαρύ έργο. Ήταν και ο λόγος που δεν έβρισκα εύκολα παρέα να πάω. Τελικά, η Μαρία δέχτηκε να πάμε. Ένα βράδυ Πέμπτης μετά τη δουλειά πήγαμε για ένα ποτάκι και στη συνέχεια στο θέατρο. Ήμασταν τυχερές, γιατί μας βρήκαν θέση στην πρώτη σειρά. Δίπλα
Ήταν το πρώτο μας ραντεβού, μετά από τη γνωριμία μας στο πανηγύρι του χωριού. Ναι…Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη περίσταση να γνωρίσεις κάποιον. Είναι όλοι οι συγγενείς, όλες οι κουτσομπόλες του χωριού και ένας χαμός από χορό και φαγοπότι. Καταφέραμε να γνωριστούμε. Τα βασικά, δηλαδή, όνομα, δουλειά κάνουμε και πως βρεθήκαμε στο πανήγυρι. Εμένα