Κυριακή πρωί στο Λόφο του Φιλοπάππου.
Ξύπνησα πριν από εσένα για να μην ακούσεις.
Δεν ξύπνησες, γιατί δε με άκουσες.
Έφυγα.
Δε σου είπα αντίο.
Δεν αντέχω το καλημέρα ούτε το καληνύχτα πια.
Πήγα να σε αγκαλιάσω να σου πω καλημέρα και…με καλημέρισε ένα χαρτί. Ήξερα ότι θα φύγεις από το σπίτι, και τελικά σήμερα ήταν αυτή η μέρα. Δε ήξερα αν ήθελα να κλάψω, να φωνάξω, να γελάσω, δεν ήξερα. Αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να ανοίξω τα παντζούρια. Μπήκε φως. Πάντα σε έβρισκα να κάθεσαι στο καναπέ και να με περιμένεις μ’ ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι χειμώνα καλοκαίρι. Σήμερα δε με περίμενες. Έκατσα στο καναπέ και έβαλα τα κλάματα. Αυτό ήθελα να κάνω. Κάθισα καμία ώρα και ξαφνικά μου χτυπάνε τη πόρτα. Ποιος είναι Κυριακάτικα; Προσπαθώ να ανασκουμπωθώ, να σκουπίσω τα δάκρυα μου και να βάλω κάτι πιο ρούχο πάνω μου.
-Παρακαλώ;
-Μυρσίνη;
Εσύ ήσουν αλλά δεν ήξερα αν ήθελα να σου ανοίξω. Πότε δεν ξέρεις τι να κάνεις τέτοιες στιγμές.
-Έφυγες γιατί δε αντέχεις, έτσι έγραψες.
-Έτσι έγραψα, αλλά είμαι έξω από την πόρτα από την ώρα που το έγραψα.
-Και γιατί δε φεύγεις;
-Γιατί…
-Because I give my best που λένε και στο χωριό μου.
-Μπορώ να give και εγώ my best από εδώ και πέρα, γιατί δεν give my best. Έλα άνοιξε! Ξέχασα τα κλειδιά στο τραπέζι!
-Πως καταφέρνεις να με κάνεις να γελάω σα χαζή τέτοιες στιγμές και να σου ανοίγω πάντα την πόρτα, δεν κατάλαβα πότε.
-Καλημέρα!
-Αντέχεις τώρα την Καλημέρα;
-Ναι, because I will give my best που λέτε και στο χωριό σας!
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Βράδυ Σαββάτου. Ετοιμάζομαι για να βγω και κοιτάζοντας τον καθρέπτη μιλάω φωναχτά στο άδειο σπίτι: «Γιώργο, μου λείπουν τα σαββατόβραδα μας». Μπήκα στο αμάξι και με δυνατή μουσική έφτασα στο μπαράκι για τα γενέθλια της Ντίνας από το χορό. Πολλοί άγνωστοι γύρω μου, αλλά ήταν σαν να τους ήξερα όλους από καιρό. Τη μια στιγμή […]
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]