Παρασκευή μεσάνυχτα, Αναφιώτικα. -Ήξερα ότι θα ήσουν εδώ. -Πάντα ξέρεις που είμαι και πως είμαι. -Πάντα. -Γιατί ήρθες; -Γιατί ήθελα να σε δω. -Εμένα με ρώτησες; -Ήθελες να έρθω. -Ήθελα. Σιωπή. -Πάντα εδώ έρχεσαι. -Πάντα, και στα όμορφα και στα άσχημα. -«Από ψηλά, όλα φαίνονται πιο μικρά » , έτσι δε λες; -Ναι και έτσι
Κυριακή μεσημέρι στη Πάτρα. -Ρε παιδιά, πόσα χρόνια ερχόμαστε σε αυτό το καφέ; -Ρε αλήθεια δε θυμάμαι… -Παίζει να ήταν η πρώτη φορά που βγήκα «μόνος» για καφέ! -Ρε αλήθεια τώρα; Ερχόμαστε πάντα δηλαδή εδώ; -Nαι σου λέω! -Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που είπα στη μάνα μου «Μάνα, μετά την παρέλαση θα πάμε
