Πέμπτη απόγευμα στο καράβι για Πειραιά.
Η Αμοργός ήταν ένα νησί που ήθελα πάντα να πάω. Φέτος ήταν η χρονιά που θα πήγαινα, το είχα πάρει απόφαση. Το είπα στη Μυρτώ, αμέσως την επόμενη ώρα είχα κλείσει εισιτήρια και ξενοδοχείο. Ο Ιούλιος έφτασε και εμείς φτάσαμε στην Αμοργό. Ήξερα ότι έπρεπε να έρθω σε αυτό το νησί, το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου. Η χώρα του με μάγεψε, οι γεύσεις από τα παραδοσιακά φαγητά και γλυκά ακόμα είναι ζωντανές, η γαλαζοπράσινη θάλασσα, το νησάκι της απομόνωσης – η Γραμβούσα – οι στιγμές μη πολιτισμού σε κάνουν να νιώθεις ότι γεννήθηκες ξανά. Οι άνθρωποι χαρούμενοι, χαμογελαστοί, ενώ η χώρα σε μαγεύει μέρα και νύχτα.
Την αγάπησα την Αμοργό.
Είναι ένα χωριό στην Αμοργό που λέγεται Θολάρια. Η Μυρτώ για κάποιο ανεξήγητο λόγο το λέει από τη πρώτη μέρα Θολούρια.
-Ανθή, ποτέ θα πάμε στα Θολούρια; με ρωτάει η Μυρτώ.
-Θολάρια βρε παιδί μου! της λέω εγώ
-Θα το πω σωστά μέχρι να πάμε! μου λέει η Μυρτώ
Η Μυρτώ το είπε Θολούρια πολλές φορές ακόμα, που είχε γίνει πια το αστείο της ημέρας.
Είμαστε όλη μέρα έξω και αράζουμε στην παραλία. Ο ήλιος δύει κι εμείς αποφασίζουμε να πάμε προς το δωμάτιο να αλλάξουμε για να πάμε επιτέλους στο χωριό Θολάρια. Κατά τη Μυρτώ Θολούρια. Σταματάμε με το αμάξι και δίπλα μας σταματάει ένας με το μηχανάκι.
-Κορίτσια, ξέρετε που είναι τα θ…
-Τα Θολούρια είναι εκεί απέναντι… λέω εγώ
-Θολάρια παιδί μου! της λέει το αγόρι που έχει σταματήσει με το μηχανάκι.
Η Μυρτώ γελάει φανερά και απροκάλυπτα.
-Έχεις δίκιο Θολάρια λέγονται. Αν πάρεις αυτό δρόμο, θα σε οδηγήσει στην πλατεία του χωριού! Λέω εγώ στο παιδί ενώ γελάω.
-Ευχαριστώ πολύ κορίτσια!
Η Μυρτώ συνεχίζει να γελάει, όπως κι εγώ το ίδιο.
-Μυρτώ,Μα να πω Θολούρια;
-Θολάρια Ανθή μου! Θολάρια!
Έφτασε η τελευταία μέρα και ήταν η ώρα που έπρεπε να αφήσω την Αμοργό μου. Είχε γίνει «μου» τόσες μέρες. Μπαίνουμε στο πλοίο καθόμαστε στις θέσεις μας και ξαφνικά σταματάει ένα αγόρι:
-Κορίτσια, εσείς δεν είστε με τα Θολούρια;
-Ναι, απαντάμε και οι δύο.
-Θα θέλατε να συνυπάρξουμε; Ας συστηθούμε. Σταύρος, χάρηκα!
-Μυρτώ, Χάρηκα!
-Εγώ είμαι η Άνθη, Χάρηκα!
-Χάρηκα κορίτσια! Εμείς καθόμαστε 3 θέσεις πιο κάτω, όποτε θέλετε ελάτε!
Πήραμε τα πράγματα μας με τη Μυρτώ και πήγαμε να κάτσουμε μαζί με τα παιδιά. Είχαμε 6 ώρες ταξίδι για να φτάσουμε Πειραιά. Πέρασε η ώρα και δεν το καταλάβαμε. Ξαναζήσαμε τις στιγμές μας στην Αμοργό και συζητήσαμε τις εντυπώσεις μας από τα Θολούρια – Θολάρια ήθελα να πω.
Μαρία Τσατσάκη
#atakaistoria #tsatsakimaria
Ατάκα από Μάρθα Γεωργακοπούλου!:)
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερες ιστορίες;
Ήταν Ιανουάριος. Ήταν ο μήνας που θα μετακομίζαμε στο καινούργιο μας σπίτι. Ο Άγγελος μεγάλωσε στο σπίτι της γιαγιάς του, στο Μετς, το οποίο το λάτρευε. Ένα νεοκλασικό που κοσμούσε τον πεζόδρομο και ξεχώριζε για την ομορφιά του. Η γιαγιά του μας άφησε ξαφνικά, γιατί ήθελε να φύγει και να κάνει εντύπωση, όπως μας είχε […]
Αν έχω να θυμάμαι μια μέρα από τη ζωή μου, αυτή είναι η Παρασκευή 10 Νοέμβρη 2017. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα ορόσημο. Είναι δυνατόν ένα email να φέρει την αλλαγή; Δεν το πίστευα, αλλά είναι δυνατόν. Είχα ξυπνήσει κατά τις 10.00 το πρωί μετά από ένα ξενύχτι με τους φίλους […]
Η συγκατοίκηση πάντα έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν τη μοιράζεσαι με μια αγαπημένη σου φίλη. Είχαμε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ μέχρι πρωίας. Η ώρα είχε περάσει και ήταν μια το μεσημέρι, αλλά τα φώτα και στα δύο υπνοδωμάτια του σπιτιού ήταν σβηστά. Κοιμόμασταν κι εγώ και η Δέσποινα. Σηκώθηκα κατά τις δύο και ένιωθα το στομάχι […]
Τα φοιτητικά μας χρόνια μένουν ανεξίτηλα και αυτό γιατί έχουν πλάκα. Είναι εκείνες οι στιγμές που θυμάσαι για πάντα και ξεπετάγονται άξαφνα στην μνήμη σου καθώς κάνεις μια βόλτα στην Πλάκα. Μια απο τις στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα ήταν και η μέρα που έφυγα από το πατρικό μου για να πάω στην Αθήνα, […]